Zesde klassers zorgden er als klaar-over voor dat 18 keer per week de leerlingen uit Osdorp veilig de Plesmanlaan bij de Baden Powellweg konden oversteken, daarbij 's morgens onder wisselend toezicht van een leerkracht.

De collega's

Omdat er voor elke klas een leerkracht was, naast de 3 vakleerkrachten, bestond het hele team van de St. Jozefschool dus uit 9 personeelsleden. De kleuterschool was in die tijd nog geheel apart en zat in een afzonderlijk gebouwtje achter een hoog hek.   

In de ochtendpauze liepen we onze rondjes over de grote speelplaats achter de school tussen de weilanden. Dat was eigenlijk het enige contactmoment met de collega's. Zo maakte ik de eerste schooldag kennis met mijn collega van de 4e klas, Joop Weegenhuise, die al 41 jaar aan de school werkzaam was en een buurtgenoot van mij bleek te zijn. De afstand tussen zijn huis in de Legmeerstraat en de school legde hij vier keer per dag fietsend af, want tussen de middag at hij altijd thuis. Alleen bij slecht weer nam hij de bus. Zijn grote passie was zijn levenslange activiteit als kerkmusicus. Toen hij in 1972 met pensioen ging, heeft hij daar ruim 35 jaar van genoten tot hij -nog steeds wonend in zijn eigen huis- plotseling op 97-jarige leeftijd overleed.

Een andere collega die al 44 jaar het onderwijs diende was Ben Sol die tot 1968 hoofd van de naastgelegen VGLO-school was. In dat jaar moest zijn school door de invoering van de mammoetwet worden opgeheven, waarna hij twee dagen per week alle gymlessen gaf en af en toe invaller was. Zijn hele leven was hij daarnaast met hart en ziel verbonden aan de RKSV Pancratius waar hij m.n. de turnafdeling tot nationale en internationale hoogte wist te brengen. Tijdens zijn pensioen schreef hij twee boeken: over de geschiedenis van de tuinders in o.a. de Sloterpolder en over zijn eigen leven in het onderwijs onder de titel ‘60 jaar in een klaslokaal’. Na 47 onderwijsjaren en 31 pensioenjaren overleed hij op 98-jarige leeftijd.

Als ik naar deze twee oud-collega's kijk, denk ik met mijn eigen 45 dienstjaren bij mezelf: zou een dergelijk langdurig dienstverband inderdaad een garantie zijn voor een lang pensioen en een hoge leeftijd...? 

Wisselingen

Met mijn 3e klas zat ik in het middelste lokaal boven de gymzaal. Naast mij zat klas 6 van het schoolhoofd Gerard Nijman, en aan de andere kant klas 2 waar op die eerste schooldag ook een nieuwe leerkracht begon. De naam van deze onderwijzeres is me ontschoten, maar wat me nog wél bijstaat is dat zij al na één week plotseling was vertrokken. Waarom, is mij nooit duidelijk geworden. Dat had tot gevolg dat op de eerste schooldag van de tweede week in het lokaal naast mij opeens een vervanger opdook, die tot mijn verrassing 6 jaar lang een klasgenoot van mij was op mijn lagere school en later ook naar de Pedagogische Academie ging. Omdat hij nu aan de universiteit Pedagogiek studeerde en zijn colleges pas in september begonnen, kon hij nog een aantal weken invallen. Regelmatig fietsten we samen naar huis langs de Oude Haagseweg door het fietstunneltje van de ringspoorbaan, waarbij we onze prille ervaringen over onze klassen uitwisselden. In september kwam in zijn plaats een pas uit Suriname geëmigreerde onderwijzeres waarvan ik me nog herinner dat zij maar moeilijk aan ons kille klimaat en haar pas opgeleverde nieuwbouwflat in de Bijlmer kon wennen. Totdat ook zij op de laatste dag voor de kerstvakantie moest worden ontslagen wegens daling van het leerlingenaantal. Wat dat voor gevolg had voor de verdeling van de klassen over het personeel en dus ook voor mij, is voor een volgend verhaal later dit jaar...